...

1 april

We hadden er geen flauw benul van dat 1 april ook in Amerika en zelfs in PNG een dag is van grappen en het elkaar bij de neus nemen ..
Wij dachten dat het typisch Nederlands was en het te maken had met Alva die den Briel innam op 1 april 1572, heel lang geleden dus. De uitleg die we hier hoorden had daar niets mee te maken. Blijkbaar is de originele oorzaak van dit gekke gedoe in de loop van de geschiedenis hier en daar verloren gegaan en aangepast aan de verschillende culturen.
Hoe dan ook, de avond te voren waren sommige tieners al hard bezig om de grappen voor te bereiden. Toevallig kwam Sinco die avond nog langs de school en zag dat de ramen waren af geplakt en hij hoorde het geluid van plakband dat wordt afgerold enz. De volgende ochtend besloot hij om iets eerder naar school te gaan. Alle stoelen en bureaus enz. waren helemaal ingepakt met plakband. Nadat Sinco er wat plaatjes van had geschoten mochten de jongelui alles weer uitpakken en kon de les beginnen. Ha, ha! Wie had er het meest plezier van?

.

Ook de Papua’s hadden hun grapjes, zo in de trant van: “ Je hebt bloed aan je voet!” “1 april!” Maar ook minder onschuldige grapjes. Zoals we hoorden, had iemand een familielid opgebeld en gezegd, dat een ander familielid dood was. De vrouw die gebeld werd, begon (uiteraard) spontaan te huilen! Dat werd lachend door één van onze werkmeisjes doorverteld. Wij vonden dat nu niet bepaald een smakelijke grap.

Aprilmop van de dag

Maar van de Nederlanders moet je het echt hebben.
Annette had ook een grap uitgehaald. Ze had , terwijl ik even van huis was, een pannetje uit mijn keukenkastje gehaald, daar 3 onwijs grote torren ingedaan en in mijn koelkast gezet. Toen ik op zeker moment die middag de koelkast opendeed en het pannetje met inhoud zag staan ( ik heb doorzichtige pannendeksels,)  dacht ik in eerste instantie dat Sinco misschien een experiment moest doen voor school, dus ook al reageerde ik uiteraard wat  verbaasd en met enige afkeer, ik liet het gewoon staan en verdacht niemand van een grap. Toen Sinco later thuis kwam , wist hij van niets. Toen dachten we nog in onze onschuld dat Gideon misschien iets wilde ontdekken. Maar ook hij bleek van niets te weten.
Toen ging mij een lichtje op. Ik had toevallig die ochtend door mijn raam Annette en Judith (ons gezamenlijk werkvrouwtje) al giechelend en gruwend bezig gezien om een dikke tor in een bakje te krijgen. Verder nergens bij stil gestaan. Michelle heeft een huisdiertje dat grote insecten lekker vindt, dus ik dacht een beetje in die richting.
Maar het was dus om mij te foppen. Ik vond het wel een goeie! Maar vond ook dat ik haar wel even moest terug pakken. Het feit dat die beesten in een pannetje zaten bracht mij op het idee om iets “lekkers”te  maken met die torren erin. Een puddinkje of zoiets. Dus zo bedacht, zo gedaan.

Van maïzena en wat gele kleurstof (gedroogd eigeel) heb ik een puddinkje gemaakt en dat versierd met de torren. Toen het klaar was in de loop van de avond heb ik haar en Michelle uitgenodigd (Jan was nog om gezondheidsredenen in Australië) voor een lekker toetje. Het was al een beetje laat, dus Annette voelde wel nattigheid en maakte zich al ongerust dat ze iets moest eten, waar dan opeens die torren van onder te voorschijn zouden komen.

Maar dat gaat mij te ver. Ik houd het netjes. Inmiddels had ik wel een afkeer van die beesten, want die ene bleek nog niet eens dood te zijn. We hebben hem eerst met veel moeite dood gekregen, met gif en later nog met kokend water. Hij bleef maar spartelen! Bovendien uit die andere , die al aangevreten was, waren al maden gekropen!!! Brrrrr!

Bezoek aan een dorp

Het N.T.M. centrum waar wij wonen is in het gebied van de Nakanai-stam. Vanuit een bepaalde overweging is de leiding van NTM niet direct begonnen met het werken onder deze stam. Maar nu, na vele jaren hier aanwezig te zijn, is er vanuit de leiding van deze bevolkingsgroep gevraagd om ook bij hen een zendeling te plaatsen. Twee gezinnen zijn onlangs verhuisd naar een dorp , ruim een uur rijden vanaf hier. Eerst hebben ze met man en macht twee goede degelijke huizen gebouwd op steenworp afstand van elkaar en nu zijn ze zich daar aan het settelen en volgende week  hopen ze officieel te beginnen met de kennismaking met de bevolking en het leren van de taal. Zoals ook in de andere stammen zal dit een proces van jaren zijn, eer ze taal onder de knie hebben, op schrift gesteld, en de bijbel vertaald. Daarna kan  pas met het eigenlijke werk, het onderwijs en gemeentestichting begonnen worden. Maar de twee zendelingengezinnen zijn enorm gemotiveerd.
Het leek ons fijn om hen eens op te zoeken, te kijken waar ze zijn gaan wonen, hoe hun omgeving eruit ziet, en uiteraard te weten hoe het met hen gaat.
Deze twee gezinnen woonden lange tijd hier op de basis, dus wij kennen deze mensen nu ook goed. Een van deze gezinnen  hebben dat kleine jongentje waar ik wel eens vrijwillig op paste.
Natuurlijk was dit weer een leuke aanleiding om voor Gideon een uitstapje te regelen zodat hij zoveel mogelijk van de omgeving en het werk hier kan zien, en natuurlijk was dit voor ons ook geen alledaagse trip. Samen met nog een echtpaar dat hier werkt en een meisje uit Ierland , Emma, dat hier ook voor een paar maanden meehelpt (op school) ,gingen we op stap.  Om een uur of 4 vertrokken we.

.

Een rondleiding

Het was een leuk weerzien met deze collega’s en na wat bijgepraat te zijn, hebben we onder leiding van een man die daar woont een flinke wandeling door het dorp gemaakt. Een gids was wel nodig, want ook al leek het een geordend “straten” systeem, er waren geen bordjes met straatnamen of richtingaanwijzers. Het was echt heel interessant om dit dorp voor een klein stukje te zien. Het is een heel groot dorp, het grootste van dit gebied, of zelfs van het hele eiland,met 2 à 3 duizend bewoners (het aantal was niet zeker, maar dit geeft wel een indruk).  Er stonden mooie huizen tussen. Afgezien van de degelijke huizen van de zendelingen, vonden wij de huizen van de bewoners daar ook echt heel redelijk. Er zat wel veel verschil tussen, maar het was duidelijk dat dit geen heel arme mensen zijn, zoals in het dorp waar wij eerder wel eens op bezoek waren en die maaltijd hadden, en waar veel van onze werkvrouwen en mannen wonen. Dat dorpje ligt voor een groot deel vlak aan de kust en op een half uur lopen afstand vanaf ons centrum. Ik heb daar al eerder over geschreven. Daar wonen sommige gezinnen echt in krotjes. Maar hier waren het echt huizen , soms van gevlochten bladeren (in gelijke repen gesneden) soms van hout, ook nog mooi geschilderd. En ook waren er tuintjes omheen aangelegd, met mooie bloemen en planten en zelfs goed onderhouden.

.

Veel mensen die daar wonen, werken bij de olie- of kokosnootplantages.  Terwijl wij als een groepje blanken, gegidst door een Papua, door het dorp liepen, werden we gevolgd en begeleid door een groepje kleine jongens. Die vonden het allemaal wel prachtig.

.
Emma en Roelie en de kinderen

Zo goed en zo kwaad als het ging maakte ik een beetje contact in Pidgin, maar zij konden al best wat Engels, en ze vonden het prachtig om mij wat woordjes in hun eigen taal te leren. Zoals wat de “maan” is of een” boom”. Maar helaas, we zeggen wel eens het gaat het ene oor in en het andere uit, bij mij ging het via mijn oren er in en direct  via mijn mond er weer uit. Maar het was toch leuk. De mensen die wij ontmoetten waren allemaal heel vriendelijk.
Na de wandeling, het was inmiddels donker geworden, hebben we bij één van de families gegeten.
We hadden een fijne tijd met elkaar en hebben weer een stukje van het hele grote werk mogen zien.

Walindi- Koraalriffen bekijken

Zaterdag hadden we een uitstapje naar het beroemde Koraalrif Resort in Walindi georganiseerd. Iedereen die op het eiland West New Britain logeert, moet toch op zijn minst van dit tropische eiland hebben genoten. Dus ter ere van Gideon hebben we deze dag gepland . Ook voor Sinco was dit de eerste keer.  En er zijn altijd genoeg mensen voor te porren om mee te gaan. Uit het oogpunt van de gezelligheid is dat uiteraard heel leuk, maar ook om de kosten te delen. De boottrip kost een bepaald bedrag, dus hoe meer mensen er meegaan, des te lager de kosten zijn per persoon.
Natuurlijk  waren Martine en Emma ook van de partij. We hadden een busje vol en waren met 10 volwassenen en 5 kinderen.
Zoals ik al eerder heb geschreven (in oktober) kun je daar een boot met bemanning inhuren en dan wordt je naar een onbewoond eiland midden tussen de prachtigste koraalriffen gevaren en kun je daar een heerlijke dag doorbrengen. Er is daar een klein strandje onder de bomen, daar kun je lekker zitten en luieren als je even niet zwemt of snorkelt.
Iedereen had zelf gezorgd voor eten en drinken en versnaperingen, enz.

.

.

.

Het snorkelen is echt adembenemend. Een foto kan nooit vertellen wat je daar life meemaakt aan prachtige koraalformaties en vissen in overvloed in allerlei soorten en kleuren. Bijna allemaal even tam. Toen Gideon even wat verder ging in dieper water (het koraalrif gaat soms tientalen meters de diepte in) zag hij een grote Baracuda begerig naar hem kijken. Dan voel je je even minder op je gemak!

.
proto2.thinkquest.nl/~jrd260/koraalriffen.htm

Roelie in haar snorkeloutfit

We zijn tot een uur of 3 gebleven, daarna terug naar het “vaste land”. Bij het Restaurant daar hebben we nog even in het kleine zwembad gezwommen en gespeeld om af te kicken, hebben wat gedronken en toen zat het er toch echt op.

.

We  konden  daar douchen en ons omkleden, wat de meesten van ons dan ook deden.
Moe, bruingebrand en voldaan kwamen we aan het einde van de middag weer thuis.
Dankbaar dat er geen ongelukken zijn gebeurd.          

De foto’s spreken voor zich. Aardige plaatjes voor de recrutering van nieuwe zendelingen, nietwaar? We boften met het weer, want ook al is het hier geen probleem als het regent terwijl je naar het strand gaat om te zwemmen of zo, als je koralen wilt bekijken is het geweldig mooi als de zon schijnt, zodat je een goed zicht hebt.
We hadden een fantastische dag, waarop iedereen ten volle heeft genoten.
Nu weer gewoon aan het werk!

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!